Ik neem vandaag even de tijd om over een HEEL ander onderwerp een blog te schrijven, namelijk: Democratisch Onderwijs.

Toen onze dochter 1 was gingen we langzaam rondkijken voor een school en peuterspeelzaal. We bezochten wat verschillende scholen en kozen uiteindelijk voor een Jenaplan school waar ook wat andere buurkindjes op zaten.
De keus was vooral praktisch omdat ze daar EN naar de peuterspeelzaal kon EN ook naar de kleuterschool kon gaan als ze 4 jaar was.
Totdat ze in de tweede klas van de kleuterschool zat ging alles goed.
Daarna begonnen er langzaam problemen te komen.

Het bleek erg moeilijk voor Amy om te fungeren in een klas van 30 kinderen. Omdat het best een uitdaging is voor een leerkracht om 30 kinderen tegelijkertijd te begeleiden, wordt er vooral orde en structuur verwacht van de kinderen.
En dat was moeilijk voor Amy. Haar aandacht ging namelijk OVERAL heen, behalve naar wat ze “moest” doen.
ALLES was interessant: het kindje naast haar, de versieringen aan de muur en alles wat er buiten gebeurde. BEHALVE wat ze MOEST doen.
Aan het einde van de kleuterklas kreeg Amy een CITO toets die ze uitermate slecht had gemaakt. Ik vroeg dus aan de juf: “Heb je tegen haar gezegd, dat ze zich moet concentreren en dat dit belangrijk is, dus dat ze goed haar best moest doen.” Nee, dat hadden ze niet, want ze wilden kinderen niet onnodig veel druk opleggen. Ok, dat snap ik. Ik vond die CITO toets zelf toch onzinnig. Maar ik zei tegen haar: “Dat moet je tegen Amy wel zeggen, want als ze ergens het belang niet van inziet, dan doet ze haar best niet.”
Dus ze kreeg een herkansing en dit keer scoorde ze juist super hoog.
Tja, behoorlijk subjectief zo’n test.
En nu had ik hierbij nog zoiets van: Ok, een CITO toets op de kleuterschool, waar GAAT dat over? Maar het was nog niet ECHT een probleem. De problemen begonnen pas echt toen het kleuteren voorbij was en Amy MOEST leren lezen.
En rekenen vond ze nog wel leuk maar bij lezen en taal kon ze haar aandacht niet houden. En als ze niet constant aan werd gespoord om zich te concentreren, was ze haar aandacht al weer kwijt. Ze werd een kleine “zwerver” op school. Zo was ze een paar keer per dag een kwartier of een half uur naar de wc. Of ze was opeens weer in haar oude klas te vinden, waar ze aan het kijken was of ze haar oude juf kon helpen.

Dus er gebeurde een paar dingen die niet zo wenselijk waren.
Ten eerste werden we er op aangesproken dat Amy op school haar werk niet afmaakte. Ze liep iedere dag achter met haar werkboekje en 2 a 3 keer kregen we het boekje mee naar huis om het ‘s avonds met haar af te maken. Maar goed, wat ze overdag niet leuk vindt, vindt ze ‘s avonds niet opeens WEL leuk. Dus nu werd Amy niet alleen overdag geconfronteerd met haar onkunde om het lezen makkelijk onder de knie te krijgen, maar ook ‘s avonds.
En ze had inmiddels al ZO vaak gehoord dat lezen moeilijk voor haar was, dat het een soort van selffulfilling prophecy was geworden. Ik probeerde de druk er een beetje af te halen door te zeggen: “Maar het maakt toch niet uit wanneer ze leert lezen? Dan leert ze het toch volgend jaar of het jaar daarop?” Maar dat was niet goed genoeg. Als ze niet het gewenste niveau zou halen, zou ze groep 3 over moeten doen, OOK al was lezen het enige dat ze moeilijk vond.

Wat ook vervelend was, was dat we constant aan werden gesproken op Amy haar gedrag.
We werden gevraagd om haar aan te sporen om beter te luisteren, op haar stoel te blijven zitten, haar werk af te maken en niet zomaar de klas uit te lopen.
Ik kreeg echt het gevoel alsof het ontzettend moeilijk was voor de leraressen om Amy in de klas te hebben.
Ik merkte dat ik Amy probeerde te corrigeren omdat ik bang was dat IK weer op mijn kop zou krijgen. Maar als ik diep in mijn hart keek, dan wilde ik HELE andere dingen voor haar.

Langzaam zagen we ons kleine, vrolijke, onderzoekende, ondernemende, verzorgende en zelfverzekerde meisje veranderen in iemand die moeite begon te krijgen om zelf na te denken.
Ze begon tegen school op te kijken.
Ze kon haar energie niet kwijt en als ik haar maandag en dinsdag ophaalde van school was ze TOTAAL overprikkelt.

Ik begon mezelf af te vragen of dit nu niet anders kon.
Tegelijkertijd kreeg ik flashbacks naar mijn eigen schooltijd.
Ik was wat makkelijker te kneden, dus het was iets makkelijker voor de leraressen en leraren om mij te sturen. Ik paste me makkelijk aan. Maar aan het einde van mijn schooltijd was ik mezelf TOTAAL kwijt.
Ik wist niet meer wat ik zelf wilde. Ik vroeg me alleen maar af wat anderen voor mij wilden en omdat verschillende mensen, verschillende meningen hebben, kon ik vaak geen beslissingen nemen.
Ik ben gestopt met de HBO om te werken en ik heb een scala aan therapeuten, diagnoses, coaches en zelfhulpboeken nodig gehad om EINDELIJK weer een beetje mezelf te worden.
Ik heb nu (op mijn 39e!) pas NET het gevoel dat mijn leven ECHT begonnen is.
Het begint nu pas NET leuk te worden.
Ik weet nu pas hoe het is om ECHT mijn eigen afstemming te volgen.

En ik ging vergelijken wat ik voor mezelf heb gecreëerd met de mal waarin ik Amy probeerde te persen.
Was dit wat ik ook voor haar wilde?
En nog belangrijker? Wat wilde zij ZELF?
Wat was HAAR afstemming?

Hoe meer ik er over nadacht hoe absurder ik het hele onderwijssysteem vond.
En VOORAL als ik kijk naar wat ik leer aan mijn klanten en hoe ik zelf mijn business run.
Ik geef mensen de ruimte om zichzelf te zijn.
Ik nodig mensen uit om iedere dag hun afstemming te volgen.
Ik leer ze om te luisteren naar wat Creatie door hun heen wil laten ontstaan.
En wat gebeurt er op school? Er is bedacht voor kinderen dat het goed is om bepaalde vakken te volgen, in een bepaalde volgorde en gekoppeld aan een bepaalde leeftijd.
Hun routine wordt voor ze bepaald.
En ga zo maar door.
Niets afstemming.
Niets Goddelijke leiding.
Creativiteit komt wel enigszins aan bod, maar NA de cognitieve vakken.
En sommige dingen komen helemaal niet aan bod, of maar mondjesmaat.
En ja, dit werkt voor sommige kinderen.
Maar ook voor veel kinderen NIET.

En die kinderen lopen dus vast in het onderwijssysteem.
OF ze doen net als ik: ze passen zich zover aan, dat ze zichzelf kwijt raken.
Ze kunnen niet meer luisteren naar wat ze nu zelf willen, want ze hebben alleen maar geleerd om te voldoen aan de verwachtingen van ouders, leraren en het systeem in het algemeen.
En dat sluit niet meer heel goed aan bij de Maatschappij zoals die ontstaat.
Want er is steeds meer zelfstandigheid en zelfsturend vermogen nodig EN creativiteit.
Er is vernieuwing nodig. Mensen zijn ontevreden. Hoe we het altijd hebben gedaan, werkt niet meer.

Dus toen ging ik vragen stellen over hoe dit anders kan.
Ik moest echt wel even een knop in mezelf omdraaien. Want ik werd me er van bewust dat ik echt aan het afgeven was op het schoolsysteem.
Ik keek iedere dag met angst naar Amy omdat ik bang was dat ze niet gelukkig was en dat ze zichzelf langzaam maar zeker kwijt raakte.
Dus ik ging eerst een nieuw script schrijven om een nieuwe realiteit te creëren.
Ik schreef op hoe ik wilde dat Amy zich voelde op school.
Ik schreef op hoe ik mezelf wilde voelen als ik op school kwam.

En toen kreeg ik de inspiratie om in een facebookgroep mijn dilemma voor te leggen en te vragen of dit nu niet anders kan.
En toen waren er een aantal mensen die me wezen op Democratisch Onderwijs.
We hadden er nog nooit van gehoord, maar toen ik ging opzoeken wat het was, sprak het me erg aan.
Democratisch onderwijs heeft als uitgangspunt dat het kind een stem heeft in zijn of haar leerproces. De verlangens van het kind en de afstemming van het kind staan voorop.
We gingen naar een informatieavond van een Democratische school en wat we te horen kregen sprak ons bijzonder aan.
Er was geen vast lesrooster.
Er waren geen klassikale lessen.
Er zaten verschillende kinderen van verschillende leeftijden bij elkaar in de groep.
Leren ging echt vanuit de praktijk en vanuit de innerlijke motivatie van het kind.
Het uitgangspunt is dat kinderen super graag leren en heel nieuwsgierig zijn en dat ze op het juiste moment voor hen, de juiste stappen maken in hun ontwikkelingsproces. Wat dus inderdaad betekent dat de een leert lezen als ze 4 is, de ander als ze 10 is en de ander als ze 12 is.
Ik heb zelfs een verhaal gelezen van een man die pas leerde lezen op zijn 40e, omdat hij TOEN pas de motivatie had.
Projecten staan centraal en daaromheen wordt kennis omtrent rekenen en taal opgedaan.
En aan welke projecten ze werken gaat in overleg.
Er is geen leraar die beslist, maar ze coachen, begeleiden, stellen vragen en nodigen de kinderen uit om op onderzoek te gaan.

Amy zit nu ruim anderhalf jaar op democratisch onderwijs en ze is ZO eigen.
Ze is vrij en gelukkig.
Nee, ze kan nog steeds niet zo goed lezen, maar ze heeft heel veel andere talenten.
Ze is creatief, verzorgend, super zelfstandig, knuffelig en voelt haarfijn aan wat mensen nodig hebben.
Het is ZO’N verschil, want ik hoor nu alleen maar goede dingen over haar op school.
Daarnaast kan ze HEEL goed voor zichzelf opkomen en regelt ze altijd voor zichzelf wat ze nodig heeft. Ik kan wel zeggen dat ze een kleine meestermanifestator is.
Daarnaast doet ze zonder blikken of blozen iets waar 98% van mijn klanten MEGA mee stoeit (inclusief ikzelf!) namelijk: you tube filmpjes opnemen en publiceren.
Ze moet nog even handigheid krijgen in het publiceren maar als ze alles had gepubliceerd had ze meer dan 100 video’s op haar kanaal staan.
Ik weet niet waar het heen leidt, maar ik vertrouw er op dat als ze haar leiding volgt, dat ze alles doet, ervaart, krijgt en creëert waar ze naar verlangt en waarvoor ze voorbestemd is en dat het Universum altijd voor haar zorgt.

Ik denk zelfs dat de kunst is, dat ik me er als volwassenen zo min mogelijk mee bemoei (vaak een grote uitdaging haha.)
Ik denk oprecht dat onze kinderen slimmer zijn dan wij. En dat als we ze MEER ruimte geven om te creëren, dat er magische dingen gaan gebeuren.
En daar is op een democratische school plek voor.

En Amy zit op een fijne school, MAAR het kan nog beter. Er is NOG meer mogelijk!
En ik ben een tijdje geleden benaderd door iemand om mee te helpen om na te denken om eigen scholen op te richten. En daar heb ik ja tegen gezegd.
Ik voelde al een tijd dat ik graag wilde helpen om deze vorm van onderwijs in de wereld te zetten, dus nu zijn we daar mee bezig.

De afgelopen maanden hebben we al heel veel werk verzet.
We hebben de beste experts verzameld.
We hebben plannen gemaakt.
We zijn met geweldige partijen aan het samenwerken.
En we zijn met alle aanvragen etc bezig om te kunnen starten. Eerst met een aantal scholen in de regio Utrecht en het doel is om over 10 jaar 100 democratische scholen te hebben opgericht.

EN daar kunnen we wel wat hulp bij gebruiken!

In DIT bestand kun je zien naar welke mensen we nog op zoek zijn.

Als je jezelf in een van die rollen ziet, stuur dan een mail naar [email protected]
Ook als je denkt dat je op een andere manier van waarde kunt zijn, dan horen we het graag.

EN als je op de hoogte gehouden wilt worden van dit initiatief dan kun je HIER je gegevens achter laten.

Informatie avond!

Ook staat op maandagavond 12 februari van 20.00 tot 22.00 de eerste informatie avond gepland in Utrecht. Er is ruimte voor maximaal 20 mensen. Als je geïnteresseerd bent in deze vorm van onderwijs voor jouw kind en je wilt meer informatie, meld je dan aan voor deze informatieavond via [email protected]

Heb je vragen over deze vorm van onderwijs? Mail dan gerust naar [email protected]. We zullen je vragen de komende tijd via blog, mail en andere kanalen beantwoorden.
Zorg er dan wel voor dat je je HIER inschrijft om op de hoogte gehouden te worden.

Liefs Maartje