Ik ben verschrikkelijk geïnspireerd geraakt door het blog dat mijn lieve coach Kat Loterzo vanmorgen heeft gedeeld. Hier kun je het lezen: https://katloterzo.com/thisiswhoimgoingtobe/

Ze schrijft hierin dat ze WEER in een situatie terecht kwam dat ze dacht: als mensen erachter komen wie ik ECHT ben en hoe ik ECHT in elkaar zit, dan …. ja wat dan?

Zijn ze teleurgesteld in haar?
Houden ze niet meer van haar?
Laten ze haar in de steek?
Willen ze niet meer met haar omgaan?

Nou ja, dat zijn in ieder geval MIJN overtuigingen over mezelf.

En weet je wat het rare is? Ik denk zo vaak dat ik “er ben.”
Ik ben ZO vaak op het punt beland dat ik dacht dat ik ECHT mezelf ben en dat ik 100% de houding heb: “OF je houdt 100% van me en support me volledig, of we laten elkaar in liefde los.”

En dan kom ik er TOCH weer achter dat ik me in aan het houden ben.
Dat ik delen van mezelf op de reservebank zet.
Dat ik niet deel wat ik echt denk of voel of ervaar.
Omdat ik die kanten van mezelf veroordeel en dan ben ik bang dat anderen dat ook doen en me dus in de steek laten.

En vaak neem ik dan zelf al afstand uit de relatie, of dat nu een persoonlijke relatie is of een relatie met klanten.
Want dan doet het minder pijn als de ander het doet.
Ik laat mensen al niet te dicht bij komen.
Ik creëer separatie zodat de ander het niet kan doen.

Om vervolgens tegen mezelf te zeggen: “Zie je wel. Vroeg of laat, laat iedereen me in de steek.”

Maar vanmorgen voelde ik heel sterk: Dat is niet meer hoe ik wil leven.
En ik ben ook veel meer waard dan dat.
En ik HOU gewoon echt veel te veel van mensen om ze niet compleet en volledig te willen ervaren en hen de kans te geven om alles van mij te ervaren.
En dat is ECHT zo, dat voel ik tot in mijn tenen!

Waarom is het dan zo fucking moeilijk om mijn eigen waarde te zien en mezelf helemaal open te stellen voor anderen?
Als ik er van een afstandje naar kijk, dan zie ik de geweldige dingen die ik heb gedaan en heb opgebouwd.
Dan zie ik hoeveel ik mensen wel niet kan brengen en wat ik kan betekenen in hun leven, gewoon door alles van mezelf te ZIJN.

Maar dan ben ik me ook bewust van de andere kant:
Dat mijn grootsheid voor sommige mensen TE groot is.
Dat de manier waarop ik iedere dag de afstemming zoek in mijn leven voor sommige mensen als verschrikkelijk wispelturig overkomt.
Dat ik mensen een onbehaaglijk en onveilig gevoel kan geven doordat ik de mogelijkheden zie en die mogelijkheden eigenlijk zo snel mogelijk wil manifesteren. En daarbij rek ik grenzen op, wat soms heel oncomfortabel kan aanvoelen.
En dat ze druk ervaren omdat ik al weer een stap verder ben. Ik rijk alweer voor MEER en verder, waarbij ik mensen nauwelijks de tijd geef om uit te rusten en bij te komen.

En dan denk ik dat ik wat “rustiger” moet worden.
Wat meer “in balans” moet komen.
Wat “geduldiger” moet zijn.
Dat ik mensen niet moet “overvoeren” met mijn energie en mijn ZIJN.
Mensen meer ruimte en meer tijd moet geven.

Want als ik ECHT all inn ga, dan rent iedereen gillend weg.

En ik hoorde mezelf vandaag WEER allerlei dingen zeggen om mijn kracht minder te maken:

“Ik kan geen livestream doen, ik HEB al een livestream gedaan vandaag.”
“Ik kan geen e-mail sturen naar mijn lijst, ik HEB al een e-mail gestuurd.”
“Ik kan dit niet zeggen tegen deze klanten, ze worden helemaal gek van me.”
“Ik moet die persoon maar meer ruimte geven, want hij wordt helemaal gek van mij.”

En als ik het zo onder elkaar opschrijf, dan voel ik hoe zwaar dit op mijn borst drukt.
Dan voel ik letterlijk de pijn in mijn hart. ECHTE pijn.
De hartverscheurende pijn van de afwijzing van mezelf.

Ik wil namelijk echt, echt, echt niet meer “te veel” zijn.
Ik wil namelijk echt, echt, echt de mensen om me heen verzamelen die geen genoeg van me kunnen krijgen.
Die van me houden DANKZIJ al mijn enthousiasme, AL mijn creatiekracht, AL mijn levenslust, AL mijn wilde plannen, AL de levensenergie die seconde na seconde uit mijn lijf schiet en mijn vermogen om altijd de grotere ruimte te zien en die koste wat koste open zet en houdt omdat ik met minder dan dat geen genoegen neem.

Het doet me pijn als ik denk dat mensen zich voor me moeten “beschermen.”
Het doet me pijn, iedere keer als ik mezelf inhoud of als ik mezelf minder maak omdat ik denk dat mensen me niet kunnen “handelen.”

Ik wil mezelf gewoon echt heel erg graag verschrikkelijk leuk gaan vinden. NOG leuker.
En ik weet dat dat een intern proces is.
Ik weet dat het geen zin heeft om van de mensen in mijn leven te verwachten dat ze me goedkeuring gaan geven en me laten weten hoe graag ze bij me willen zijn en hoe bijzonder ik voor ze ben en wat voor verschil ik maak in hun leven.
IK moet dat eerst gaan vinden.
IK moet eerst die beslissing nemen.
IK moet eerst al die dingen aan mezelf geven.
IK moet eerst compleet en volledig liefde op ieder niveau en in ieder cel van mijn lichaam kunnen en vooral DURVEN toelaten.
IK moet eerst helemaal afgestemd raken op alle geweldigheid die ik BEN.

Ik merk nu dat ik soms maar half inn ben, in plaats van all inn omdat ik me TOCH inhoud.
Omdat ik TOCH twijfel aan mezelf.
“Moet ik niet gewoon genoegen nemen met wat ik al HEB gecreëerd?”
“Deze mensen bestaan toch helemaal niet?”
“En betekent dat dan dat ik afscheid moet nemen van bepaalde mensen? En ben ik daar dan wel klaar voor?”

En diep in mijn hart WEET ik, nee dat laatste hoeft niet per se. Maar wat er WEL voor nodig is, is dat ik 100% hardcore af ga stemmen op mijn hoogste vibratie mogelijk.
En dat ik nergens meer genoegen neem met minder dan wat ik werkelijk wil en waar ik werkelijk naar verlang.
En OF er komen andere mensen mijn leven binnen en ik laat de mensen die nooit in dit plaatje gaan passen moeiteloos los OF er shift ook iets in de mensen waar ik mee omga zodat we samen ALL INN kunnen gaan.

En terwijl ik afstem en het innerlijk werk doe, neem ik ook de uiterlijke acties.
Ik neem de beslissing dat ik mensen niet ga accommoderen in hun “bescherming van mij.”
Ik neem de beslissing dat ik vanaf nu af aan mensen toe gaan laten die mijn nieuwe overtuigingen weerspiegelen.
Ik open mijzelf compleet en volledig voor deze mensen en voor alles wat zij mij kunnen geven. EN dus voor alles wat ik MEZELF kan geven.
En als ik TOCH vastloop en contrast ervaar, dan doe ik even een stapje naar achteren. Om even mezelf eerst de vraag te stellen, waar IK mezelf die dingen nog niet geef en om dat dan eerst te doen.
Want alleen DAN kan ik de mensen aantrekken in mijn leven die daar mee resoneren.

En dus WEL in de tussentijd de acties nemen van de IK die all inn gaat.
Want diep van binnen maakt me dat wel gelukkig.
Diep van binnen is dat de persoon die ik wil zijn.
En dat is ECHT zo, want daar heb ik al ZO veel blogs over geschreven.

En waarom zou ik überhaupt mensen in mijn leven willen hebben die niet dankbaar zijn voor iedere cel van mijn wezen? Alleen maar als ik denk dat ik dat “VERDIEN” omdat ik ZELF een oordeel heb over wie ik ben en wat ik te bieden heb.

Dit is dus een oproep aan alle mensen die net als ik ALL INN willen gaan.
Die beseffen dat, ook al hebben we oneindig veel levens, we hebben maar een leven NU.
En die net als ik alles er uit willen halen wat er in zit.
Die net als ik af willen stemmen op het HOOGST haalbare.
Op echte, diepe, oprechte connecties.
Op onze ziel bloot geven.
Op onderuit gaan en keer op keer weer opstaan en NOG grotere dingen neerzetten.
Op de meest krachtige creaties in de wereld neerzetten.
Die alle grenzen en alle onmogelijkheden los willen laten.
Die bij alles wat ze doen de vraag te stellen: “Is dit het grootste en het meest geweldige wat we neer kunnen zetten, of is er nog MEER haalbaar?”
Op geld verdienen door 100% onszelf te zijn.
Om van onszelf te houden en onszelf grenzeloos en genadeloos open te stellen voor liefde.
Om bereid te zijn om alles kwijt te raken en alles los te laten.

Kortom: naar mensen die de komende maanden samen met mij op avontuur willen gaan om 100% onszelf te zijn en vanuit daar de meest prachtige overvloed in de wereld te creëren