Ik heb dit weekend een EPIC event gehad met mijn lieve collega-ondernemer en vriendin Veronique Prins. Ik was lekker aan het bijkomen van dit event toen opeens een paar puzzelstukjes HEEL hard op zijn plek vielen.

Aan de ene kant is het ZO simpel en aan de andere kant is dit het moeilijkste op de hele fucking wereld.

Als je succesvol wil zijn moet je ECHT liefde toe kunnen laten.
Als je ECHT liefde toe kunt laten kun je ook succes toelaten (en dus geld)

Het geven van dit event was een rollercoaster van emoties. Het vraagt nogal wat om een groep mega krachtige vrouwen uit te dagen IN die NOG succesvollere versie van zichzelf te laten stappen.
En daarvoor moet je je eigen ruimte innemen. Wij kunnen HEN niet leren om die leider te zijn als we die rol zelf niet optimaal innemen.

Dus ophouden met pleasen.
Dus ophouden met lief en aardig gevonden willen worden en de waarheid vertellen.
Ophouden met iedereen tevreden te willen stellen en niet tolereren dat ze nog 1 dag langer in hun eigen bullshit geloven.

Vanuit een plek van liefde.
Omdat je maar een ding wil: het beste voor hen.
En ook Veronique deed dat vanmorgen geweldig.
Ze hield een …. ja, hoe kan ik het het beste noemen. Een tirade? En speech met emotie die vanuit haar tenen kwam.
Een ontploffing van passie die bedoeld was om mensen wakker te schudden.

Het was geweldig.
Het was het beste cadeau dat ze iedereen kon geven.
Op dat moment shifte er van alles.
Er was hoe dan ook het hele weekend lang van alles gebeurd.

En in de terugweg naar huis in de auto voelde ik opeens AL die liefde die er was.
Ik dacht terug aan AL die mooie, mooie vrouwen die me een knuffel kwamen geven om me te bedanken voor het weekend.
En al die vrouwen die we de komende maanden verder mogen helpen om hun volgende prachtige stappen te nemen.
Ik dacht terug aan de prachtige speech van Veronique waarin ze me bedankte voor wat we samen neer hadden gezet maar vooral voor onze vriendschap.
Ik dacht aan mijn man die me steunt door dik en dun en die me appjes stuurt om me te steunen omdat hij er niet bij kon zijn.
Ik dacht aan mijn moeder die zegt hoe trots ze op me is.
Ik dacht aan alle lieve berichtjes op facebook, die ik niet eens meer bij kan houden en aan alle mooie complimenten op een foto die ik heb geplaatst.

En ik voelde AL die liefde. Al die onvoorwaardelijke en onuitputtelijke liefde voor wie ik ben en voor wat ik in de wereld zet.
En toen moest ik ook terug denken aan “vroeger.”

Ik moest terug denken aan hoe moeilijk ik het vond om liefde en aandacht te ontvangen.
Ik moest denken aan AL die keren dat ik me voelde dat ik het niet waard was om liefde te ontvangen.
Dat ik me “bezwaard” voelde en “te veel” voelde. Dat ik voelde dat ik “een last” voor mensen was.
Dat ik iedere F*ing dag een masker op had omdat ik anders dacht dat mensen me helemaal niet leuk zouden vinden.
Ik moest denken aan die keer dat ik me bezwaard voelde om mijn verjaardag te vieren. Totaal verkrampt door de gedachte: “Als ze me maar leuk vinden. Als ze het maar naar hun zin hebben. Als ze maar niet teleurgesteld zijn dat ze hun tijd en hun energie in mij stoppen.”
Ik verlangde INTENS naar liefde, maar ik kon het niet ontvangen.
Ik wees de liefde af die af en toe mijn leven in kwam. Bijvoorbeeld in de vorm van mensen die samen met mij mijn verjaardag kwamen vieren. Hopende dat er mensen in mijn leven kwamen die “echt” van me hielden. Om wie ik was.

En vandaag zag ik dat het nooit aan die mensen lag.
Het lag aan MIJ.
Ik voelde me niet waardig genoeg om liefde te ontvangen.
Ik KON het simpelweg niet ontvangen.
Ik kon het niet toelaten.
Het deed te veel pijn.
Het voelde te kwetsbaar.
Ik was intens bang dat mensen me afwezen en dat ze me uit zouden lachen: “Wie denk JIJ dat je bent dat wij tijd en aandacht aan jou besteden?”
En dus hield ik mijn energetische deur dicht.
Ik wees mensen af. Keer op keer op keer. En daardoor was ik intens eenzaam.

En daar moest ik vandaag aan denken.
En ik moest mezelf er super bewust van zijn om het te mogen ontvangen.
Om het niet af te wijzen.
Om mezelf het WAARD te vinden om hun liefde te ontvangen.
Om te zien dat ze het meenden.
Om ZELF AL mijn onvoorwaardelijke liefde te delen en iedereen zijn eigen proces door te laten maken, wat dat ook was.
Om totaal en volledig toe te laten dat mensen dit weekend op mijn “verjaardag” waren. Om samen met mij grootsheid te vieren EN me daar nog voor betaalden ook.
En ik kan je niet vertellen hoe goed dat voelt.

En het is niet dat ik een beter mens ben geworden.
het is niet dat ik knapper of slimmer of leuker ben geworden.
het enige wat er veranderd is, is dat ik iedere dag beter leer om te ontvangen.

Liefde te ontvangen.
Klanten te ontvangen.
Hun dank je wel briefjes in de vorm van geld te ontvangen en dus om succes te ontvangen.
Gelovend in de overvloed van het Universum.
Een diep weten dat we alles kunnen manifesteren waar we naar verlangen.
Een diep verlangen om mijn eigen grootsheid tot uitdrukking te brengen en daarmee ook de ruimte te scheppen voor iedereen die daar OOK naar verlangt.
Een diep weten dat ik gewoon door mezelf te zijn een verschil kan maken.

Want als IK het kan, dan kan iedereen het.

Ik hou van je.
Liefs Maartje!