Alles wat ik je vertel in mijn blogs en wat ik mijn klanten leer in coaching, mijn E-Courses en mijn membership programma draait om de boodschap dat je al jouw dromen waar kan maken en dat je alles kunt bereiken wat je wilt bereiken.
En ik gebruik mezelf vaak als voorbeeld.
Dan zeg ik zeg tegen jou: kijk mij, ik doe het ook. Ik heb mijn baan opgezegd en ik verdien nu mijn geld met mijn passie. Ik mag iedere dag doen wat ik leuk vind.
En dat is ook zo. Dit is ECHT een droom die uitkomt voor me. Want er waren momenten in mijn leven dat iedere cel in mijn lijf hiernaar verlangde, maar dat het ZO ver weg leek.
Het is mijn boodschap om tegen mensen te zeggen: ga voor wat je wil, laat jezelf zien, zet je boodschap groot en krachtig in de wereld en trek je niets aan van anderen maar volg jouw eigen geluk en jouw roeping.
Maar ik besefte dat ik nog niet alles van mezelf laat zien.
En hoe kan ik tegen jou zeggen: laat jezelf zien, terwijl ik mezelf niet durf te laten zien?
Ik betrapte me er op dat ik dingen laat zien waar ik me comfortabel bij voel. Ik ben gek op schrijven, maar de meeste blogs die ik schrijf rollen vrij makkelijk uit mijn pen (of uit mijn toetsenbord) en ik heb bijna al mijn “geheimen” wel met jullie gedeeld. Iedereen weet in de tussentijd van mijn depressie, verslavingen en burn-out EN van mijn wensen en verlangens. Iedereen die al een tijdje met me meeleest, weet waar ik vandaan kom.
Nu besefte ik dus dat er nog dingen zijn die ik NIET met anderen durf te delen.
Ik zeg niet dat ik, of jij alles maar met iedereen moet gaan delen. Nee, dat is niet wat ik bedoel.
Ik gebruik zelf een mooie techniek om te toetsen of ik iets wel of niet wil doen of wil delen.
Hij is ook nog eens heel simpel.
Ik stel mezelf de vraag: wil ik het graag?
En als het antwoord op die vraag ja is, stel ik mezelf de vraag: waarom doe ik het dan niet?
En het antwoord op die vraag is eigenlijk altijd: omdat ik bang ben.
En vandaag ontdekte ik dus een nieuwe angst in mezelf. Ik ontdekte een angst om een verlangen te uiten.
Er is een verlangen in mijzelf, dat ik ZO ontzettend diep heb weggestopt, dat ik niet eens meer wist dat ik het had.
Ik heb mezelf er van overtuigd dat ik er NIETS mee kon en dat ik het eigenlijk helemaal niet wilde omdat de pijn van het niet vervullen van dit verlangen TE groot was om mee om te gaan.
Maar wat is dat verlangen dan?
Ik heb een dag voordat ik deze blog scheef voor het eerst van mijn leven op het podium gestaan om te zingen. Het was een concert dat gegeven werd vanuit de zangschool waar ik sinds een paar maanden les heb.
Zingen is altijd een stil verlangen geweest, maar al mijn hele leven heb ik me er van laten weerhouden om gehoor te geven aan dat verlangen omdat ik me liet leiden door de kritiek van mensen. Ik raakte ZO van slag door kritische geluiden dat ik niet meer in staat was om te luisteren naar de mensen die zeiden dat ik talent had.
Ik kan me niet herinneren dat er ooit een tijd was dat ik zingen niet leuk vond.
Maar ik kan me ook heel goed alle vervelende opmerkingen voor de geest halen die mensen tegen me hebben gezegd nadat ik hele kleine stapjes had genomen om “iets” te doen met het zingen.
En aangezien ik ZO graag wilde, heb ik mezelf voorgenomen om mijn verlangen heel erg diep te begraven. ZO diep, dat ik het nooit meer zou vinden.
Niet bewust, nee dat niet. Maar onbewust heb ik dat besluit op een bepaald moment genomen.
Ja, ik ben al die jaren blijven zingen, maar alleen in de auto en thuis met alle ramen dicht.
Ik heb nooit meer ook maar EEN poging ondernomen om “iets” met zingen te doen.
Ik had honderden redenen waarom dat zingen niets voor mij was.
Ik kan me herinneren dat ik zelfs een keer heb gedacht dat het vast “voorbestemd” was dat ik in dit leven niets met zingen kon doen omdat ik dan nooit was gaan schrijven. Want als ik ECHT goed had kunnen zingen, dan was ik DAT gaan doen en dan was ik dus niet gaan schrijven.
Maar goed, ik heb dus nu op het podium gestaan voor de aller eerste keer in mijn leven.
Mijn blog en mijn bedrijf hebben me geholpen om meer van mezelf te laten zien. Het is me EINDELIJK gelukt om me niet meer te laten leiden door de kritische geluiden en het gewoon te gaan DOEN.
Ik was ZO ontzettend trots op mezelf na mijn optreden. Ik was zo trots dat ik een hele oude pijn en een hele oude blokkade van me af had geschud. Ik was ZO trots dat ik het eindelijk gedaan had!
Mijn man had een filmpje gemaakt en als ik heel diep in mezelf keek had ik het filmpje het liefste aan de hele wereld laten zien. Niet omdat het perfect of foutloos is, nee helemaal niet. Maar omdat ik het gewoon had gedaan!
Ik heb de hele dag na het concert aan mijn optreden en aan mijn filmpje gedacht, maar ik heb hem aan niemand laten zien. Ik dacht er aan om hem in een Facebookgroep te plaatsen, misschien een veilige setting, maar ook dat durfde ik niet. Maar, ik wilde het WEL.
Ik wilde van de daken schreeuwen dat ik het gedaan had.
Het heeft ZO ontzettend veel pijn gedaan dat ik al die jaren een van de dingen die ik het ALLER liefste deed in mijn hele leven heb weggestopt omdat ik bang was voor de meningen van anderen. En ik had het ZO diep weggestopt dat ik me er niet eens meer van bewust was.
En dus ga ik nu iets groots doen, iets helemaal voor mijzelf. Om MIJN kleine overwinning op mezelf te vieren!
Ik ga mijn filmpje hier op mijn blog zetten. Want ik BEN trots. Ik ben trots dat ik me EINDELIJK niet meer heb tegen laten houden.
Het was helemaal geen bewuste beslissing om nu ECHT iets met zingen te gaan doen. Maar nu ik eenmaal deze stap had genomen, overspoelde alle oude pijn me. Na mijn optreden gingen mijn gedachten weer terug naar ALLE keren dat ik een klein stapje nam en me door de kritiek liet ontmoedigen.
Maar nu niet meer.
Ik weet niet wat ik wil met zingen. Ik heb geen idee. Ik heb de deur net pas heel erg voorzichtig op een kiertje gezet. Ik wil in ieder geval zeggen dat ik DOL ben op zingen en dat ik absoluut door ga met mijn zangles en verder weet ik het niet. De deur staat open… ja, de deur staat echt open.
En daar begint alles uiteindelijk mee. Daar begon mijn blog 2 en een half jaar geleden ook mee en daar begon mijn bedrijf vorig jaar ook mee.
En nu wil ik natuurlijk aan jou vragen: welke deur wil jij open zetten? Wat zou jij HEEL graag doen wat je diep hebt weggestopt?
Is het voor jou ook al tijd om de deur op een kiertje te zetten en voorzichtig aan het Universum te vragen wat er nog meer mogelijk is? Laat me weten wat het is, ik ben super nieuwsgierig!
En dan presenteer ik je nu vol TROTS (en veel zenuwen) mijn optreden. Het is opgenomen met een smartphone, dus niet het beste beeld. Maar daar gaat het allemaal niet om. Het gaat er om dat we ALLEMAAL de dingen gaan doen die we leuk vinden en waar we blij van worden. Niet omdat we er iets mee willen bereiken of om de goedkeuring van anderen te krijgen, maar gewoon omdat we het graag willen!