Ik had vroeger vaak het gevoel dat ik voorbestemd was om grootse dingen te doen.
In het verleden had ik dit nooit toe durven geven.
Ik dacht dat ik een van de weinige was die dit gevoel had en ik dacht dat het diepe gevoel dat er iets bijzonders in mij zou zitten een van de grootste illusies was die ik mezelf ooit voor had gehouden.
Totdat ik ergens vorig jaar een aflevering keek van Oprah Winfrey en zij vroeg aan het publiek: “Wie heeft het gevoel dat hij voorbestemd is voor grootsheid?”

In de eerste instantie kwamen er geen reacties.
Toen gingen er langzaamaan steeds meer vingers omhoog.
“Wow, ik ben niet de enige.” Dacht ik.

Ik had het gevoel voorbestemd te zijn voor grootse dingen heel ver weg gestopt.
Maar het verlangen kwam weer langzaam naar boven.
Na mijn burn-out ruim 10 jaar geleden heb ik een “poging” gedaan om een stap te doen in de richting van mijn dromen.
Ik heb altijd al het diepe verlangen gehad om schrijver te worden en was zowaar begonnen aan een boek. Ik heb het zelfs afgemaakt. Het was een heel persoonlijk boek over mijn leven en de lessen die ik had geleerd na mijn burn-out.
Ik heb het zelfs naar een uitgever toe gestuurd. Maar helaas wilden ze het niet uitgeven.
Voor mij was dit een grote bevestiging van alles wat ik diep van binnen al voelde:
“Zie je wel, ik ben niet goed genoeg en ik zal nooit grote dingen kunnen doen.”
De teleurstelling na deze afwijzing was zo groot en zo pijnlijk dat ik mijn verlangen heel diep heb weggestopt.

Laat ik maar eerst eens “normaal” gaan leven, zo besloot ik.
En dat heb ik gedaan. Nadat ik voldoende hersteld was, ben ik weer een “normale” baan gaan zoeken. En dat ging best goed, want ik had niet verwacht dat ik na mijn burn-out mijn balans ooit weer terug zou kunnen vinden.

Maar het bleef kriebelen en mijn droom om te schrijven is nooit helemaal verdwenen.
Het gevoel dat ik voorbestemd was voor prachtige dingen kon ik nog zo hard wegdrukken als ik wilde, maar op de achtergrond bleef het altijd aanwezig. Vergezeld met het besef van falen en de teleurstelling dat ik nooit zou kunnen bereiken wat ik wilde bereiken.

Maar vorig jaar had ik er genoeg van.
Het verlangen om de roep van mijn ziel te volgen was groter geworden dan de angst voor teleurstelling en de angst om te falen en ik besloot mijn dromen voorzichtig weer uit de kast te halen.
En langzaam begon ik me wat dingen te beseffen over het verlangen naar grootsheid en het verlangen om speciaal gevonden te worden:

Aan de ene kant is het verlangen naar grootsheid een illusie.
Want de waarheid is dat we allemaal speciaal zijn. We zijn allemaal speciale wezens met onze eigen unieke kenmerken en onze eigen prachtige kwaliteiten.
Welke weg we bewandelen in het leven doet daar helemaal niets aan af. Op spiritueel niveau zijn we allemaal perfecte creaties van Universele energie.

Aan de andere kant zal het verlangen naar grootsheid langzaam verdwijnen als we doen waar we echt goed in zijn.
Als we doen waarvoor we geboren zijn, waar we het allermeeste naar verlangen en wat ons moeiteloos afgaat dan komen we als het ware IN onze eigen grootsheid.
Dan vervullen we onze grootste Goddelijke potentie en verdwijnt het verlangen om speciaal te zijn. Want we hoeven niet te verlangen als we accepteren dat onze grootsheid altijd al aanwezig is geweest en ook nooit weg zal gaan!

Het verlangen naar grootsheid begint is nu bij mij naar de achtergrond aan het verdwijnen. Maar dit keer niet omdat ik geen vertrouwen heb in mezelf.
Dit keer komt het omdat ik iedere dag meer ga geloven in de grootsheid die in mij zit en die in ons allemaal zit! En omdat ik iedere dag meer en meer het leven ontdek dat echt bij MIJ past en waarvoor ik geboren ben.
Dat is een geweldig gevoel en ik hoop dat ik met deze blog de deur voor jou een stukje heb open weten te zetten dat jij dit prachtige gevoel ook steeds meer mag toelaten in jouw leven!