Ik heb deze week een, voor mijn gevoel pittige, kritische reactie gehad op mijn blog.
Vroeger durfde ik nergens aan te beginnen uit angst voor kritiek.
Ik ben nu in de fase dat ik het niet meer toesta dat de kritiek er voor zorgt dat ik alles uit mijn handen laat vallen en terug kruip in mijn schulp.
Maar toch merkte ik dat ik behoorlijk van slag raakte door de betreffende reactie waarin onder meer stond dat wat ik schreef niet authentiek voelde en ook mijn reactie niet echt was.
Ik begon er over te schrijven omdat dit nu eenmaal mijn manier is om dingen te verwerken en gaandeweg ontstond deze blog.

Het is niet mijn doel om met mijn blog discussies op gang te brengen of mensen uit hun tent te lokken.
Ik schrijf omdat ik er van hou om te schrijven. Ik schrijf omdat ik niet anders kan.
Ik schrijf omdat ik er toe geroepen voel. Ik schrijf omdat ik geloof in de kracht die woorden hebben en omdat het voor mij een heerlijke manier is om dat krachtige gevoel met mensen te delen.
En ik schrijf over de onderwerpen die in me opkomen. En als ik aan het schrijven ben, doen mijn vingers het werk. Mijn hoofd probeer ik een plek te geven op de achterbank.

Maar wat maakt het dan dat ik me zo aangesproken voelde door deze kritiek? Vond ik dat er een kern van waarheid in zit?
Ben ik minder authentiek door de keuzes die ik maak?
Ben ik minder authentiek omdat ik geen zin heb om vanuit mijn emotie te reageren?
Ben ik minder authentiek omdat ik geen zin heb om terug in de aanval te gaan?
Ben ik minder authentiek omdat ik een bepaalde visie heb over het leven en die probeer te delen?
Ik vind van niet. En ik heb ook geen zin om me zo te voelen.
Ik heb geen zin om de hele dag te denken aan of er ergens een kern van waarheid in zit, of ze misschien gelijk heeft, of ik misschien mezelf inderdaad een geglazuurde persoonlijkheid heb aangemeten. Ik heb geen zin om te over-analyseren.
Misschien is het allemaal waar, maar op dit moment kan ik er helemaal niets mee.
Dan zijn er maar mensen die mij niet echt vinden, die vinden dat ik een masker voor heb.
Dat is prima, daar kan ik mee leven.
Maar wat ik niet kan is mezelf forceren om iemand anders dan mezelf te zijn, want ik heb geen idee hoe ik dat moet doen. Afgezien van het feit dat ik dat niet wil.
Het is 100% prima als er mensen zijn die zich niet kunnen vinden in mijn blog. Dat zal altijd zo zijn.

Voor mij is authenticiteit mijn persoonlijke waarheid volgen.
Natuurlijk weerspiegelen mijn blogs niet altijd mijn dagelijkse realiteit. Maar als ik ze schrijf voel ik me zo. Ik geloof en voel werkelijk ieder woord dat ik schrijf.
Ik schrijf niet om een imago te creëren of een masker voor te houden.
Ik schrijf omdat ik geloof wat ik schrijf. En misschien is mijn energie niet altijd in een lijn wat ik schrijf, maar ik hoop dat dat op een dag wel zo is.
En daarom blijf ik schrijven en blijf ik geloven, zet ik door en hou ik focus.

Ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb om me helemaal zeker te voelen over mezelf en de weg die ik ingeslagen heb en er zullen zeker nog vele lessen volgen. En in de tussentijd zal ik eigenschappen ontwikkelen en afscheid nemen van eigenschappen die me niets meer brengen. En ook dat is dan prima, maar omdat het een natuurlijk proces is in MIJN ontwikkeling. Niet omdat anderen er iets van vinden.

Ik ben dankbaar voor elke reactie die ik krijg van mensen. Ik ben er dankbaar voor als mensen zich veilig genoeg voelen om hun eigen verhalen delen op mijn site. Ik ben er dankbaar voor als mensen een berichtje achterlaten om hun visie te delen, zelfs al verschilt deze van die van mij.
Maar het brengt mij niets, en ook mijn lezers niets als er een post wordt geplaatst waarin alleen maar kritiek wordt geuit, zonder onderbouwing, zonder tips of zonder persoonlijke ervaringen.

En dit is mijn blog. Ik wil dat dit mijn veilige haven is en van de mensen die het lezen.
Het voelt nog vaak zo eng om iets te publiceren en het laatste wat ik wil is dat ik zelf zaken toelaat in mijn leven die me zo bang maken dat ik straks niets meer durf te schrijven.
Misschien laat ik de reactie staan, maar misschien verwijder ik hem. Ik ben er nog niet over uit. Maar ik weet wel dat het mijn beslissing is wat ik mijn bewustzijn binnen breng.

Dus ik probeer zo goed en zo kwaad als dat kan om het los te laten. Gewoon omdat dat goed voelt voor mij.

Nog een warm dank je wel voor iedereen die me vandaag een lief berichtje stuurde, die naar me luisterde terwijl ik mijn verhaal kwijt moest en die me een hart onder de riem stopte. Het voelt zo verschrikkelijk goed als er mensen achter je staan die je onvoorwaardelijk steunen in alles wat je doet.

En ten slotte een mooie quote om mee af te sluiten voor iedereen die wel eens kritiek krijgt:

“It’s easy to attack and destroy an act of creation. It’s a lot more difficult to perform one.” — Chuck Palahniuk

En nu wil ik echt oprecht van jullie horen hoe jullie met kritiek omgaan. Leuk om te lezen wat jullie visie is!

Image courtesy of Jennifer Ellison/ FreeDigitalPhotos.net