Ik voelde me persoonlijk aangesproken door een artikel dat ik had gelezen.
Mijn eerste reactie was om er een blog over te schrijven. Ik wilde schrijven dat ze het mis had, dat het niet waar was en dat ik het heel anders zag.
Maar ik moest eerlijk bekennen dat ik die blog alleen maar zou schrijven om mezelf te verdedigen.
Maar wie viel me eigenlijk aan?
Degene die me aanviel bleek alleen maar mijn eigen Ego te zijn, verder niemand.

Ik kwam tot de conclusie dat Ik me niet hoef te verantwoorden.
Niemand hoeft zich te verantwoorden om persoonlijke keuzes die we maken.
Er zullen altijd mensen zijn die een andere mening hebben. Er zullen altijd mensen zijn die een andere visie hebben op de wereld en op het leven.
Maar een tegengestelde mening is nooit een persoonlijke aanval.
Het is niets meer of minder dan een andere mening.
Wat het daadwerkelijk betekent, hangt af van de waarde die we er aan koppelen.

Het feit dat ik me aangesproken voelde, of aangetast in mijn wezen betekende voor mij maar een ding: Ik voelde me aangesproken omdat ik geen vertrouwen had in mijn werkelijke kern, in mijn diepste zelf.

Dat is alles.
Het was de dwingende stem van zelftwijfel die tegen me sprak.

En het enige wat ik toen kon doen is tot de conclusie komen dat ik zojuist een waardevolle les had geleerd. Omdat ik tegen mezelf kon zeggen: Dit zijn de keuzes die ik maak. Hier sta ik voor en dit ben ik. En er is niemand die ik liever zou zijn en niets wat ik liever zou doen. Want dit is wat bij me past en dit is wat mij gelukkig maakt.

Om dat ten volste te beseffen maakte me heel blij en daarmee verdween ook iedere behoefte om mezelf te verdedigen als sneeuw voor de zon. En uiteindelijk schrijf ik daar ook veel liever een blog over.

Image courtesy of anankkml/ FreeDigitalPhotos.net